Domowy Kościół

Przemiana serca ze Słowem Bożym

Jesteśmy małżeństwem od 13 lat. Od samego początku nasze małżeństwo, a wcześniej już nawet narzeczeństwo nie układało się, jak powinno. Pierwsze lata po ślubie przepłakałam. Tak bardzo chciałam zmienić nasz związek na lepszy, tak bardzo chciałam być kochana. Prosiłam męża, abyśmy poszli do psychologa, ale kategorycznie odmawiał. Byłam już zdesperowana, bo problemy małżeńskie mnie przygniatały do tego stopnia, że myślałam o rozwodzie, którego tak naprawdę nie chciałam, ale nie widziałam już drogi wyjścia. Krzyczałam do Boga, że ma mi powiedzieć, co mam robić, że już dłużej nie wytrzymam. 

Bóg wysłuchał mojej prośby i przysłał ludzi z naszej parafii, nasze kręgi Domowego Kościoła. Kiedyś po Mszy św. zaproszono nas na spotkanie opłatkowe i tak zaczęła się nasza przygoda z Domowym Kościołem i zmiana życia i nas samych na lepsze. Domowy Kościół dąży do odnowy małżeństwa i rodziny poprzez wdrażanie do życia Słowem Bożym, życia modlitwą oraz sakramentami.

Po roku pilotażu w Domowym Kościele wyjechaliśmy z mężem na rekolekcje małżeńskie. Chciałam się dowiedzieć jak żyć, by nie odczuwać złości, nienawiści, gniewu, zazdrości, smutku oraz poczucia, że moje życie nie ma większego sensu. Jezus na tych rekolekcjach dał mi wspaniały przepis na życie, którym jest Pismo Święte. Każdego dnia otrzymywałam od Niego Słowo. Pierwszego dnia kiedy zapytałam, dlaczego jestem słaba, beznadziejna, powiedział mi „Moc w słabości się doskonali” (2 List do Koryntian 12, 9-10). Drugiego dnia zapytałam, Jezu, dlaczego jestem smutna, przygnębiona? Przecież jestem blisko Ciebie, karmię się Tobą, jestem wśród ludzi, którzy Tobie ufają. Jezus mi odpowiedział „Nie możesz pić z kielicha demonów i z mojego kielicha. Nie możesz zasiadać do mojego stołu i do stołu demonów” (1 List Kor 10, 21-22). Pomyślałam, rzeczywiście, przystępuję co niedzielę do Komunii św., zasiadam do Jego stołu, a potem w tygodniu przeklinam, używam wulgaryzmów, krzyczę na męża, czuję gniew, nienawiść. 

Zapytałam Go, płacząc, jak mam się zmienić, otworzyłam Pismo Św. na Mądrości Syracha „Praca nad sobą”. Tam znalazłam cnoty dobrej żony, gdzie Pan mówi, że nie ma nic gorszego od jadu-gniewu kobiety. „Nie ma jadu nad jad węża i nie ma gniewu nad gniew kobiety. Wolałbym mieszkać z lwem i smokiem niż mieszkać ze złą kobietą”. Jak często plułam takim jadem. W księdze Syracha jest również napisane, że „kobieta krzykliwa i gadatliwa jest jak trąba wojenna wzywająca do odwrotu i każdy w takich warunkach żyje jak w zgiełku wojennym” (Syr. 26,27). A więc nic dziwnego, że mój mąż ciągle uciekał, oddalał się, zamiast do mnie przybliżać. Nie potrafiłam go kochać, mimo jego wad, tak po prostu bezinteresownie, bezwarunkowo. Postanowiłam się zmienić, ale oczywiście nie sama, bo sami nic nie możemy osiągnąć bez łaski i pomocy Bożej. Tylko Słowo Boże może przemieniać i kształtować nasze serca oraz prawdziwa osobista relacja z Jezusem i Jego Matka Maryją.

Należymy do Kręgów Domowego Kościoła od dziewięciu lat i teraz po tylu latach widzę te piękne i ogromne owoce naszej przyjaźni z Jezusem. Mój mąż zmienił się na lepsze, rzucił alkohol i podpisał na całe życie „Krucjatę Wyzwolenia Człowieka”, co oznacza, że przyrzekł Panu Bogu, że do końca życia nie wypije alkoholu. Zrobił to z miłości do Jezusa oraz w intencji osób uzależnionych od alkoholu. Ja stałam się spokojniejsza, szczęśliwsza i wyzwolona od różnych zniewoleń.

Ponieważ tyle miłości dostałam od Pana Boga i tyle łask przez ostanie lata, chciałam się z Wami tym podzielić, abyście też zapragnęli się do Niego przytulić i nawiązali z Nim żywą relację poprzez lekturę Słowa Bożego. A może zapragniecie również wstąpić do Kręgów Domowego Kościoła, do których Was serdecznie zapraszamy.

Parafianka, grudzień 2023

Panie, Ty działaj w moim życiu

Wiosną 2016 roku razem z mężem zamieszkaliśmy w Hanowerze. Od razu poznaliśmy tutejszą polską parafię. Ja zawsze byłam katoliczką, która chodzi do kościoła, przeżywa święta i uważa się za wierzącą w Boga. Jednak dopiero dwa lata temu postanowiłam zawierzyć nasze życie Chrystusowi i dać się Mu poprowadzić. Dzięki temu, chociaż mieszkamy tutaj bez jakiejkolwiek rodziny, nie czułam się samotna. Pewnego dnia nasz były wikariusz ks. Marcin podsunął pomysł, abyśmy dołączyli do Kręgów Rodzin Domowego Kościoła działających przy naszej parafii. Pomysł ten chodził mi po głowie i nawet zagadywałam męża, ale żaden konkretny krok za tym nie poszedł. Chyba brakowało pewnego zdecydowania, przekonania, że podołamy. Nie jest prosto wziąć sobie coś na głowę w codziennym zabieganiu (taka wymówka). W końcu zaszłam w ciążę, więc myślałam, że to nie jest najodpowiedniejszy moment. Ustaliliśmy, że po porodzie więcej się dowiemy odnośnie „tych rodzin w kościele”, bo ciągle deklarowałam chęć dołączenia do kręgów.

Pewnej październikowej niedzieli wyjątkowo wybraliśmy się na Mszę świętą wieczorną. Uparłam się bardzo, że chcę skorzystać z sakramentu spowiedzi i chociaż nie zdążyłam podczas Mszy św., to po jej zakończeniu wróciłam pod konfesjonał. Stojąc w kolejce w prawie już pustym kościele, spotkaliśmy Agnieszkę i Sławka Dudzików. Mój mąż wraz ze Sławkiem prowadzili dość żywą rozmowę, więc na prośbę Agnieszki wymieniliśmy numery telefonów, aby się wspólnie spotkać. Nie wiedząc dlaczego, miałam przeogromną radość w sercu. Czułam, że tych właśnie ludzi postawił Pan Bóg na naszej drodze.

Na obiedzie, na który zostaliśmy zaproszeni przez Agnieszkę i Sławka, zapytałam wprost, czy nie wiedzą czegoś o Domowym Kościele. Okazało się, że oni pełnią teraz posługę pary odpowiedzialnej za Domowy Kościół w naszej PMK. W styczniu bieżącego roku zostaliśmy zaproszeni na spotkanie opłatkowe całego Domowego Kościoła działającego przy Polskiej Misji Katolickiej. Doświadczyłam tam otwartości, piękna i radości spotkania ludzi, którzy tworzą wielką rodzinę. W kwietniu przyjechaliśmy już na pierwsze spotkanie w kręgu. Przywitano nas z taką otwartością, jaką trudno nam było sobie wyobrazić. W lipcu byliśmy na rekolekcjach z mężem i synem. Dziś wiem, że miałam się tam nauczyć jak przetrwać, kiedy jest ciężko, jak rozpoznać wolę Bożą i z nią się pogodzić. Doświadczyłam i zrozumiałam tam więcej, niż oczekiwałam i otrzymałam więcej, aniżeli prosiłam.

Dzięki wielkie Panu Bogu za światło w naszym życiu, ojcu Blachnickiemu, bo wspaniałe dzieło zapoczątkował oraz rodzinom z Domowego Kościoła w Hanowerze.

Marzena, grudzień 2018